بازم میگم عادت سران ج.ا. فرار از تنگنا در دقیقه نوده!
آنها میدانند ته این بساطی که درست کردن نابودی خودشان است اما چون در سه دهه اخیر چندین بار قسر در رفته اند به این پندار عادت کرده اند که هر دفعه به اصطلاح خر برایشان خرما میریند! با خود میکویند نهایتش لحظات آخر کوتاه میآییم مهم الان است نشان دهیم کم نمیاریم.
تحلیل احتمالی شان اینه: میریم جلو کم نمیاریم! همزمان هم تهدید میکنیم، هم سیگنال «ما جنگ نمیخواهیم» به غرب و اسرائیل میفرستیم. با تمام بضاعت دیپلوماسی که داریم وقت میخریم تا فرصت سازماندهی و تدارکات مجدد مهیا شود اگر تا لحظه آخر همه این تمهیدات نتیجه نداد و خواستن دهنمان را بسابند کوتاه میآئیم و هر امتیازی برای بقای نظام لازم باشد میدهیم اما این کار را در دقیقه ۹۰ میکنیم زمانی که مشهص شد همه جیز از دست رفته و نظام در آستانه فروپاشی یا سقوط است آن موقع طبق وصیت بنیانگذار ، دادن هر امتیاز حتی قربانی یا گوشت دم توپ ضروری است تا هر طور شده و به هر قیمتی نظام مقدس حفظ شود. در مورد آینده بعدا تصمیم میگیریم ممهم این است نظام و چاه های نفت و منابع ایران در کنترل ما باشد در این صورت چند سالی وقت داریم و میتوانیم دوباره همه چیزهای از دست رفته را بازسازی کنیم، اما اگر نظام نباشد همه چیز تمام است حرف از بازسازی نظام بی معنی است.