[و (دشمنان عيسى) تدبير خود را (براى كشتن او) بكار بستند. خداوند نيز تدبير خود را (براى حفظ او) بكار برد و خداوند بهترين تدبير كننده است.]
وقتی جورهای آدم های روزگار ما را به گوشه ایی می کشاند و خلوتگاهی برای خود بر می گزینیم ، دودوتا چهارتاهایی ذهنمان را به خود مشغول می سازد که با منطق و عقل آدمی جور در نمی آید...
ناجوانمردی ها و جورهای مستبدانۀ بعضی از انسانها که شاید بهتر باشد، مخلوق بنامم نه انسان اشرف مخلوقات، در حق برادران و خواهران مسلمانش، همانند شمشیری زهرآگین بر قلب میماند که انگار جان سالم به در بردن از آن سجده ایی بس خاضعانه می طلبد.
واقعا هم سجدۀ حمد می خواهد ،سجده ایی که با سجده هایی که کما برحسب عادت سربرخاک می نهیم،متفاوت است.
این آیه مرهمی برای زخم های شکافته شدۀ مکر و حیلۀ مکاران روزگار است.آنان هرچه حیله کنند و مکرها ببافند، راه به جایی نمی برند چرا که معبود یگانۀ قلب مسلمین، برای حفظ بندگان موحد خود دست به تدبیر میزند، تدبیری که تنها شایستۀ خود اوست.
واین چنین بندگان صالح پروردگار در هر برهه از روزگار، ناملایمات ناامیدشان نمی سازد، چون به یاری و تدبیر الله متعال ایمان دارند.
وچه یاریگر و تدبیرکننده ای سزاوارتر و بهتر از الله جل جلاله....