شعرِ تَر

وفا و عهد نکو باشد، ار بیاموزی
وگرنه هرکه تو بینی ستم‌گری داند

#حافظ

شعرِ تَر

رنجِ ما را که توان برد به یک گوشهٔ چشم؟

#حافظ

شعرِ تَر

چون هم‌نفسی کنم تمنا
بر آینه چشم برگمارم

#خاقانی

شعرِ تَر

آن را که به صحرای علل تاخته‌اند
بی او همه کارها بپرداخته‌اند
امروز بهانه‌ای درانداخته‌اند
فردا همه آن بُوَد که دی ساخته‌اند

(#خیام. رباعیاتِ خیام و خیامانه‌های پارسی. «دفترِ اول: رباعیاتِ خیام». به پژوهشِ #سید_علی_میرافضلی. تهران: سخن. ١٣٩٩. چاپِ ١. صفحهٔ ۱۷۵.)

شعرِ تَر

خیز و بالا بنما، ای بتِ شیرین‌حرکات
که‌ز سرِ جان و جهان دست‌فشان برخیزم

#حافظ

شعرِ تَر

دل نیست مرا، یکی مصیبت‌خانه‌ست
جان نیز یکی سوخته‌ی دیوانه‌ست
در دارِ فنا چون خبرم نیست ز هیچ
کارم همه یا نظاره یا افسانه‌ست

(#عطار. مختارنامه: مجموعه‌ی رباعیات. «بابِ نهم: در مقامِ حیرت و سرگشتگی». تصحیح و مقدمه از #محمدرضا_شفیعی_کدکنی. تهران: سخن. ١٣٩٩. چاپِ ٨. صفحه‌ی ١٣٠.)

#شعرخوانی

خوشه‌گاه

چون مرغِ دلت پرید ناگه، تو که‌ای؟
چون اسبِ تو سُم فکند در ره، تو که‌ای؟
بر تو ز وجودِ عاریت نامِ کسی‌ست
چون عاریه باز دادی، آن‌گه تو که‌ای؟

#خاقانی

شعرِ تَر

کوکبِ سعد فکند از سرِ کیوان دستار
داد پیغامِ طرب، چشمکِ زُهره به هَزار
خندهٔ صبح زدود از تنِ گردون، زنگار
مهر در گوش عطارد گفت، آنک بِنِگار:
«دُبّ اَکبَر» به سیه‌چالِ عدم گشت دچار

@meem_ra

تهی شود به لبم نارسیده رطلِ گران
ز بس که ریشه دوانده‌ست رعشه در دستم
جدا چو دستِ سبو از سرم نمی‌گردد
ز بس به فکرِ تو مانده‌ست زیرِ سر دستم

(#صائب_تبریزی. خلوتِ خیال: غزلیات و ابیاتِ برگزیدهٔ مولانا صائب تبریزی. «ابیاتِ برگزیده». به‌ کوششِ #محمد_قهرمان. اصفهان: شاهنامه‌پژوهی. ١٣٨١. چاپِ ١. صفحهٔ ۴٧٣.)

شعرِ تَر

گفت‌وگوی اهلِ غفلت قابلِ تأویل نیست
خوابِ پای خفته را تعبیر کردن مشکل است
با خیالِ خشک تا کِی سر به یک بالین نهم؟
دست در آغوش با تصویر کردن مشکل است

(#صائب_تبریزی. مجموعهٔ رنگینِ گُل: گزیدهٔ اشعارِ صائب. «ابیاتِ برگزیده». انتخاب و توضیح از #محمد_قهرمان. تهران: سخن. ١٣٧۴. چاپِ ۴. صفحهٔ ١۶۶.)

شعرِ تَر

دست از طلب ندارم تا کامِ من برآید
یا تن رسد به جانان یا جان ز تن برآید

دکلمهٔ غزلی از #حافظ
با خوانشِ #ابراهیم_منصفی
‌
منبع

#شعرخوانی

شعرِ تَر

افسوس که بی‌فایده فرسوده شدیم
وز آسِ سپهرِ سرنگون سوده شدیم
دردا و ندامتا که تا چشم زدیم
نابوده دمی به کامْ نابوده شدیم

(#عطار. جُنگِ رباعی: بازیابی و تصحيحِ رباعیاتِ کهنِ پارسی. پژوهش و ویرایشِ #سید_علی_میرافضلی. تهران: سخن. ١٣٩۴. چاپِ ١. صفحه‌ی ٣٣٨.)

#شعرخوانی

خوشه‌گاه

خصم و شفیعم تویی؛ ز تو به که نالم؟

#خاقانی

شعرِ تَر

آمد نفسِ صبح و سلامت نرسانید
بوی تو نیاورد و پیامت نرسانید
یا تو به دمِ صبح سلامی نسپردی
یا صبح‌دم از رشک سلامت نرسانید
من نامه نوشتم به کبوتر بسپردم
چه سود که بختم سوی بامت نرسانید
باد آمد و بگسست هوا را زرهِ ابر
بوی زرهِ غالیه‌فامت نرسانید
بر باد سپردم دل و جان تا به تو آرَد
زین هر دو ندانم که کدامت نرسانید
عمری‌ست که چون خاکْ جگرتشنهٔ عشق‌ام
و ایام به من جرعهٔ جامت نرسانید
مرغی‌ست دلم طرفه که بر دامِ تو زد عشق
خودْ عشق چنین مرغ به دامت نرسانید
خاقانی از این طالعِ خود کام چه جویی؟
که‌او چاشنیِ کام به کامت نرسانید
نایافتنِ کامِ دلت کامِ دلِ توست
پس شکر کن از عشق که کامت نرسانید

#خاقانی

شعرِ تَر

کیژۆڵەی کوردستانی (دختر کردستان)

تۆ ژینای ژیناستانی، ناۆی تو ره‌مزێ ئازادیە.

#مهسا_امینی

شعرِ تَر

پیش‌کشی به ساحت بلند مسیحای معصوم ایران، #مهسا_امینی

@Meem_Ra

اندر این ره می‌تراش و می‌خراش
تا دمِ آخر دمی فارغ مباش

#مولوی

شعرِ تَر

اول قَدمت دولتِ انبوه مجوی
کاهی‌ت نخست بس بُوَد، کوه مجوی
گر یک سرِ ناخنت پدید آمد کار
در کار شو و به ناخن اندوه مجوی

(#عطار. مختارنامه: مجموعه‌ی رباعیات. «بابِ هشدهم: در همتِ بلند داشتن و در کار تمام بودن». تصحیح و مقدمه از #محمدرضا_شفیعی_کدکنی. تهران: سخن. ١٣٩٩. چاپِ ٨. صفحه‌ی ١۶٩.)

#شعرخوانی

خوشه‌گاه

دوشم شبی گذشت چه گویم چه‌گونه بود؟
هم‌چون نیاز تیره و هم‌چون اَمَل طویل

#مسعود_سعد_سلمان

شعرِ تَر

می‌فکنی کارِ عشق جمله به فردا
می‌بنترسی که روزگار نیابی؟

#عطار

شعرِ تَر