پُرسونه
مردم برای کمک به خانواده متوفی و برای تامین مخارج مراسم عزاداری که معمولاً سنگین هم بود به خانواده عزادار کمک می کردند. یکی از این کمک ها بدین صورت بود که حمامچی هنگام فوت شخص مربوطه به درب منازل مراجعه میکرد و میگفت "ای اهل قلاع پُرسونه تُنه بیارید"، زنهای هر خانواده چندین عدد نان شاته (لواش) به او میدادند تا قسمتی از آن نانها مصرف مراسم ختم گردد و آن مقدار نانی که اضافه می آمد توسط همان حمامچی به شهر برده و فروخته می شد و مقداری از هزینه ها را این گونه تأمین میکرد و بدین صورت کمکی به خانواده متوفی میشد.
دیگر مراسمی که باعث کمک مادی به خانواده در گذشته میشد این گونه بود که پس از هفتم متوفی، زنان جمع میشدند و تمام زنان اقوام متوفی را به حمام میبردند و کسانی که میخواستند کمکی کنند در آن روز مشخص به همین حمام مراجعه میکردند و قبل از خارج شدن از حمام هر کدام مبلغی پول نقد به خانواده فوق تقدیم میکردند، که به آن "پُرسونه" می گفتند. همین هدایایی که به نزدیکان متوفی داده میشد باعث میشد تا هزینه و خرجی بر دوش خانواده مصیبت دیده گذاشته نشود و یا حداقل خیلی از مشکلات مادی آنها کاسته شود. حال چون این مراسم "پُرسونَه" منسوخ شده، هزینه گزافی بر دوش اهالی متحمل میشود و در نتیجه، تاکنون چندین بار به صورت علنی اهالی را از دعوت افراد منع کرده اند، اما چون این راهکار درست و حسابی نیست، هر چند وقت باز این تصمیمات عدم دعوت ملغی میگردد و تا حدودی همچون گذشته پذیرایی به مقدار کم یا بیش از سر گرفته میشود. بنابراین، با طرد آن پرسونۀ سابق، هیچ کدام از این پیشنهادهای جدید به علت عدم شناخت آداب و رسومات و در نظر گرفتن روابط اجتماعی و فرهنگی، راهکار درست و حسابی ارائه نمی‌شود و مشکل مربوطه همچنان پابرجاست
برگرفته از کتاب شعبان ماورای یک روستا
نویسنده :آقای مراد شجاعیان
🔤 @shahbanold
مردم برای کمک به خانواده متوفی و برای تامین مخارج مراسم عزاداری که معمولاً سنگین هم بود به خانواده عزادار کمک می کردند. یکی از این کمک ها بدین صورت بود که حمامچی هنگام فوت شخص مربوطه به درب منازل مراجعه میکرد و میگفت "ای اهل قلاع پُرسونه تُنه بیارید"، زنهای هر خانواده چندین عدد نان شاته (لواش) به او میدادند تا قسمتی از آن نانها مصرف مراسم ختم گردد و آن مقدار نانی که اضافه می آمد توسط همان حمامچی به شهر برده و فروخته می شد و مقداری از هزینه ها را این گونه تأمین میکرد و بدین صورت کمکی به خانواده متوفی میشد.
دیگر مراسمی که باعث کمک مادی به خانواده در گذشته میشد این گونه بود که پس از هفتم متوفی، زنان جمع میشدند و تمام زنان اقوام متوفی را به حمام میبردند و کسانی که میخواستند کمکی کنند در آن روز مشخص به همین حمام مراجعه میکردند و قبل از خارج شدن از حمام هر کدام مبلغی پول نقد به خانواده فوق تقدیم میکردند، که به آن "پُرسونه" می گفتند. همین هدایایی که به نزدیکان متوفی داده میشد باعث میشد تا هزینه و خرجی بر دوش خانواده مصیبت دیده گذاشته نشود و یا حداقل خیلی از مشکلات مادی آنها کاسته شود. حال چون این مراسم "پُرسونَه" منسوخ شده، هزینه گزافی بر دوش اهالی متحمل میشود و در نتیجه، تاکنون چندین بار به صورت علنی اهالی را از دعوت افراد منع کرده اند، اما چون این راهکار درست و حسابی نیست، هر چند وقت باز این تصمیمات عدم دعوت ملغی میگردد و تا حدودی همچون گذشته پذیرایی به مقدار کم یا بیش از سر گرفته میشود. بنابراین، با طرد آن پرسونۀ سابق، هیچ کدام از این پیشنهادهای جدید به علت عدم شناخت آداب و رسومات و در نظر گرفتن روابط اجتماعی و فرهنگی، راهکار درست و حسابی ارائه نمی‌شود و مشکل مربوطه همچنان پابرجاست
برگرفته از کتاب شعبان ماورای یک روستا
نویسنده :آقای مراد شجاعیان
