من چراغ‌ها را روشن می‌کنم.

پنجاه.

تحقیقات نشون داده که هر چی پدر و مادر سخت‌گیرتر باشن، فرزندشون اوِرثینکرتر می‌شه.

هر کی به فکر خودشه، فقط منم که به فکر همه‌م. چقدر شبیه تو شدم مامان.

عزیزم یک‌مقدار هم تو از رفتارت متأسف باش.

اگه به روان‌درمانی و فلسفه هم علاقه دارید، «وقتی نیچه گریست» رو بخونید و برایِ رسیدن به نقطهٔ اوج داستان هم صبور باشید.

طی مدتی که ادمین سه تا پیج اینستاگرام بودم، فهمیدم که چقدر گاهی برای آدمی که یه کار رو تازه شروع کرده، چیزای کوچیک مهمن. وقتی یه محتوایی رو تولید کرده، ممکنه صد بار در ساعت بره و آمارش رو چک کنه، کامنتاش رو‌ نگاه کنه و آرزوش این باشه که کاش محتوای من دیده بشه. برای همین، مدتیه که از کنار محتوایی که واقعا دوست دارم، منفعل رد نمی‌شم. کامنت می‌ذارم، لایک می‌کنم و سعی می‌کنم حتی‌الامکان، قوت قلبی باشم برای کسی که می‌دونم واقعا برای کارش تلاش کرده. جایِ دوری نمی‌ره. امروز شما برای کسی سخاوت به خرج می‌دین و فردا، کسی برای شما.

بعضی وقتا نمی‌فهمم آدما چطور می‌تونن انقدر بخیل باشن که از خوشبختی یکی ناراحت بشن؟

شاید همهٔ ما هم‌قطارانی رنجوریم، ناتوان از دیدن حقیقت یکدیگر.
-وقتی نیچه گریست؛ اروین د. یالوم

می‌رسه روزایِ خوبِ من و تو هم. صبر کن عزیزِ من...

امروز که برای یه کار اداری داشتم می‌رفتم امور دانشجویی، دیدم یکی از دوستایِ قشنگم با آقاشون جلومون دست تویِ دستِ هم دارن قدم می‌زنن و کیف کردم از دیدنشون. جلو نیومدم که معذب نشین ولی خواستم از این تریبون بهت بگم:«دیدن همچین صحنهٔ زیبایی برام شهرو قشنگ‌تر کرد و حتی حال و هوا رو بهتر. به پای هم پیر بشین ایشالا. قلب.»

این خیلی منه:

کاش گریه کردن تویِ خیابونو نرمالایز کنیم.

الان همونجام که مولانا می‌گه:«ماییم و آبِ دیده، در کنجِ غم خزیده.»

بعضی حرفا هم هست که دلت می‌خواد تا داغه، تا از دهن‌ نیفتاده بگی ولی گوشی برای شنیدنش نیست.

منتظر بهترین تایم قطع ارتباط گسترده‌ ام

گاهی خسته می‌شم از این که به یه‌‌سری آدم تو زندگیم بها می‌دم، بعد یه مدت تغییر می‌کنن و مجبور می‌شم از زندگیم حذفشون کنم در حالی که جایِ پاشون می‌مونه رویِ خاطراتم. فکر کنم بهتره آدمی بیشتر از هر کسی به فکرِ خودش باشه.

ما به آدمای همدل و همراه نیاز داریم. از اون دسته آدمایی که تنها چیزی که توی زندگی‌ می‌خوان، موفقیت خودشون و اطرافیانشونه؛ نه فقط خودشون. آدمایی که دل بزرگی دارن و وقتی کسی به کمکی احتیاج داره از هیچ چیزی دریغ نمی‌کنن. آدمایی که وقتی خودشون زمین خوردنم، هنوز به بقیه کمک کنن و فکر نکنن موفقیت بقیه خار توی چشمشونه. آدمایی که حسود و دنبال حاشیه نباشن و بدونن دارن چیکار می‌کنن و کجا می‌رن. آدمای باری به هر جهت، بادی به هر جهت، سم زندگین؛ نه برای خودشون خوبن و نه برای هیچ کس دیگه.
آره، کاش وقتی ۱۵ سالم بود می‌دونستم.
#کاش‌_زودتر_میدونستم

خوب زندگی کردن خیلی راحت‌تر می‌شه وقتی با آدم‌هایی معاشرت می‌کنی که خوب زندگی می‌کنن. با آدم‌هایی معاشرت کن که کتاب می‌خونن، ورزش می‌کنن، خوراکی‌ها و غذاهای سالم و به اندازه‌ی کافی آب می‌خورن، تراپی می‌رن، دنبال پیشرفت توی کارشونن، برای زندگی ارزش قائلن، هدف دارن، یاد گرفتن براشون مهمه، حتی وقتی شکست می‌خورن دست از تلاش کردن برنمی‌دارن، با طبیعت و حیوون‌ها ارتباط برقرار می‌کنن، دنبال اصالت و معنان، و سعی می‌کنن با خودشون و بقیه مهربون باشن. آدم‌هایی رو انتخاب کن که چیزهای خوبی دارن برای اضافه کردن به تو، آدم‌هایی که تو رو بالاتر می‌برن، نه پایین‌تر.

بغل جوابه. من امتحان کردم. وقتی خسته‌ای جوابه، وقتی سردرگمی جوابه، وقتی غمگینی جوابه، وقتی خوشحالی جوابه، وقتی ذوق داری جوابه، وقتی استرس داری جوابه، وقتی احساس تنهایی می‌کنی جوابه، وقتی درد جسمی داری جوابه، وقتی بی‌خوابی جوابه، وقتی بی‌تابی جوابه، همیشه جوابه. تپیدنِ یه قلب تو همسایگیِ قلبِ آدم، فارغ از این که چه احساسی داری، جوابه. می‌گی نه؟ امتحان کن.