Бу кеча бир туш кўрдим. Менинг тилимга ўхшамаган тилда гапирадиган лаблар қулоғимга бир неча ҳарф шивирлади. Аввалига тушунмадим, бу ҳарфларнинг маъносини тушуна олмадим. Мовий ва қизғиш ранг ўртасидаги ранглар кўзимга ташлана бошлади. Бошқа ранглар бирма-бир кўз ўнгимдан ўчиб бораётган бир пайт қизғиш ранглар аро бир одамни кўриб қолдим. — Сен шоирсан! — дедим. — Нега оғзингдан чиқаётган сўзлар бунчалар камёб? Мана бу ҳарфлар-чи, нима дегани? Тушунмаяпман! У нигоҳини кўзларимга тикди ва:
— Сен ўқимагин, фақат тинглагин! — деди.Тинглаш учун эса сукут сақлаш керак экан. Мен жим қолдим, холос. Қани, ўзим эшитган нарсаларни ёза олганимда эди... Тинглаганларимни тушунтириб бера олсам эди! Хотирамда фақатгина учта товуш қолди. Учта йўқолган ҳарф... Шу тунда шоирлар туш кўриш учун ухладилар. Ҳар бир шоирга биттадан ҳарф насиб бўлди. Бу тушда улардан бирига сукут, бошқасига висол, яна бирига эса куйиб-ёниш насиб этди. Шоирлар “Ишқ” деб айтгилари келди. Бу сўзни айта олмадилар. Ҳар бир шоир кафтимга биттадан ҳарф битди. Қизғиш-мовий товланадиган сиёҳ ила кўз қорачиғимга мана шу учта ҳарфни битдилар... Шу тунда мен учта ҳарф эшитдим. Уч ҳарф — “айн”, “шин” ва “қоф”.…
https://t.me/nasimkutub