باپ، موسیقی پیچیدهای است و برای کسی که از بیرون به آن نگاه کند، گم شدن در ریزهکاریهای تکنیکی این انقلاب موسیقایی، ناگزیر به نظر میرسد. اما توصیهی من به کسانی که گوششان با این موسیقی آشنا نیست این است که هنگام اولین مواجههها با موسیقی جَز مدرن تمام فاکتورهای نامبرده را فراموش کنند و در بادی امر توجه خود را تا جای ممکن معطوف به انرژی و هیجان آن بکنند. جَز مدرن با تمام پیچیدگیهای خود به هیچ وجه نمایشی خشک و بیاحساس از مفاهیم علم موسیقی نیست. زیباییشناسی بیباپ نیز بیشتر شبیه به نمایش نبرد نیزههای شوالیهها در قرون وسطا است؛ یا شبیه به شیرینکاری متهورانهی یک بندباز ماهر. پیش از آن که در مقابل این موسیقی دیدگاهی تحلیلی اتخاذ کنیم، باید خود را صرفا در شور عمیق نهفته در آن غرق کنیم. شوروحالی که خصایصی از رقابتهای ورزشی هیجانانگیز را گرفته و آن را به درون قلمروی بداههنوازی با سازهای موسیقی هدایت میکند.
| چگونه از موسیقی جَز لذت ببریم | تد جویا | امید سلطانی |
پیشنهادهایی برای گوشکردن در ژانر بیباپ 👇👇👇
Dizzy Gillespie, “Salt Peanuts,” May 11, 1945
Thelonious Monk, “Epistrophy,” July 2, 1948
Thelonious Monk, “’Round Midnight,” November 21, 1947
Charlie Parker, “Donna Lee,” May 8, 1947