ابوالفضل محمد بن حسین بیهقی (۳۸۵ ه.ق در حارثآباد از توابع شهرستان سبزوار و درگذشتهی ۴۷۰ ه.ق در غزنین) مورخ و نویسنده برجستهی ایرانی در دربارِ غزنوی است و آرامگاه او در شهر سبزوار قرار دارد.
شهرت بیهقی بیشتر بخاطر نگارش کتابی معروف به تاریخ بیهقی (تاریخ مسعودی) است که مهمترین منبع تاریخی در مورد دورانِ غزنوی است. او اوایل عمر را در نیشابور به تحصیل دانش اشتغال داشت، سپس به سِمَتِ دبیری، وارد دیوان سلطان محمود غزنوی و حکمرانان بعد از او شد و پس از درگذشت استادش بونصر مشکان به سمت دبیرِ دیوانِ شاهی برگزیده شد.
در روزگار مسعود غزنوی، پسر محمود غزنوی، بیهقی به بالاترین مقام در دیوان، رسید.
بیهقی نوشتن کتاب تاریخ بیهقی را به زبان فارسی در سن چهل و سه سالگی، آغاز کرد و بیست و دو سال از عمر خویش را بر سر نوشتن آن نهاد.
صحنه به دار آویختن حسنک وزیر که در تاریخ بیهقی آمدهاست بی شک یکی از شاهکارهای نثر قرن پنجم فارسی است.
🖇️کلیپ: خوانشِ محمود دولتآبادی، نویسنده معاصر ایرانی، از داستان حسنک وزیر
@iranshenasi_ut
@IranDel_Channel