یکی از مهمترین اعضای بدن هر جانداری ، اعم از حیوان یا انسان " گوش " آن جاندار میباشد. اهمیت والا و نقش کلیدی گوش و کارکردهای مهم و متنوع این عضو حیاتیِ بدن بر هیچ کس پوشیده نیست . در بدیهی ترین شکل رایج آن ، گوش بعنوان یکی از ابزارهای مهم ارتباط جمعی بشمار میرود. به عبارت دیگر اولین اقدام عملی برای برقراری رابطه با دیگران ، گوش دادن به آنهاست . آنچه مسلم مینماید این است که تمرکز بر نیازها و احساسات گوینده و نائل آمدن به درکی درست از اهداف او ، تنها با گوش سپردن به سخنان وی امکانپذیر است. توجه به این نکته ضرورت دارد که خلاف این امر نیز صادق است ؛ بدین معنا که یکی از بزرگترین موانع برقراری ارتباط صحیح با دیگران ، " گوشندادن " و یا " عدم گوش دادن مؤثر " به آنهاست. باید در نظر داشت که میان فعل " شنیدن " و عملِ " گوش دادن " تفاوت بسیاری وجود دارد ؛ " شنیدن " عمل فیزیولوژیک گوش و فعال شدن سنسورهای شنوایی در اثر امواج صوتی است ، در حالیکه " گوش دادن " مهارت ارتباطی ایست که طی فرآیندی منظم و به شکلی هدفمند صورت می پذیرد. کسب چنین مهارتی ( گوش دادن ) میتواند به ارتقاء کیفیت روابط بین فردی کمک شایانی نموده و رویکرد افراد را نسبت به یکدیگر تحت الشعاع قرار دهد.
تاکیدات متواتر کلام خدا بر عمل " گوش دادن " نیز حاکی از اهمیت بسزا و سرنوشت ساز این امر مهم در طرح نجات است. به بیانی شیواتر ؛ ● تثبیت نجات الهی در حیات فردی و اجتماعی ،
● رشد و بالندگی در ایمان و
● همچنین نائل آمدن به شناختی فزاینده و پیشرونده از خدا ، همه و همه تنها با " گوش دادن مؤثر " به کلام خدا میسر و ممکن میگردد. بر همین اساس گوش دادن نه تنها بعنوان یک مهارت ارتباطی ، که بعنوان یک " مهارت شناختی " نیز قلمداد میگردد. عیسی نیز به شکلی مکرر بر این اصل بنیادین تاکید نموده و گوش دادن مؤثر ، همراه با درک و فهم بالغانه را سرآغاز رابطه صحیح با خدا و مقدمه ای بر درک و شناخت رازهای پادشاهی وی میداند. او با تکرار عبارت " هر که گوش شنوادارد بشنود " بر اهمیت جایگاه محوری " گوشدادن مؤثر " تاکید ورزیده و آنرا مهمترین شرط برخورداری مؤمنین از غنای معرفتی خدا بشمار میآورد. عیسی فرمود : " زیرا به آنکه دارد ، بیشتر داده خواهد شد و از آنکه ندارد همان که دارد نیز گرفته خواهد شد. " ( مرقس ۴ : ۲۵ )
سوال برخاسته از عبارت فوق این است که ؛ برخورداری یا عدم برخورداری از چه چیزی میتواند به بهره مندی مضاعف مومن مسیحی از دارایی های بیشتر انجامیده و یا موجب محرومیت کامل او از تمامی داشته هایش شود؟
بله درست حدس زدید ؛ منظور خداوند در این آیه داشتن " گوشیشنواست " . به تعبیر عیسی " گوش شنوا " سرمایه یِ گرانبهایی ست که موجب ازدیاد دارایی های معرفتی ما میشود و بالعكس عدم بهرهمندی از این سرمایه ارزشمند باعث از دست رفتن میراث معرفتی ما شده ، زوال و نابودی دارایی های ما را در پی خواهد داشت... فرزندی که نصایح حکیمانه والدین خود را شنیده و می پذیرد ، تاجری که گوش خود را به توصیه های مشاورینی حاذق و کاردان میسپارد ، شاگرد کفاشی که با دقت تمام به اوستای خود نگریسته و فن و فوت کفاشی را از زبان او فرا میگیرد ، دانشجویی که در فراگیری علم می کوشد و از گوش فرا دادن به استاد خسته نمی شود و مومنی که گوش جان خود را به کلام زنده خدا میسپارد ، همگی بهره های متنوع و فراوانی را نصیب خود می کنند. اما آنکه خود را از داشتن این سرمایه گرانبها یعنی ( گوش شنوا ) محروم نماید و با خودسری و خود رایی به پیش راند ، بزودی به کنج فقر در افتاده و مفلسانه به حیات خویش پایان خواهد داد.
این مجمل را با بیتی از ابیات زیبای غزلیات شمس به پایان میرسانیم که شاید بتوان آنرا سخنی از جانب خداوند قلمداد نمود ؛