جنگ هر کجای دنیا که باشه وحشتناکه.
مرگ بچهها و زنها و آدمهای مسن و افراد بیگناه، فارغ از ملیت و نژاد، غمانگیزه.
اما خیلی دلم میخواد بدونم آیا وقتی هواپیمای مسافربری با صد و هفتاد و شش مسافر سرنگون شد، وقتی پلاسکو فرو ریخت، برای زلزلهی کرمانشاه، برای کشتار آبان نود و هشت، برای جوونای اعدامی، برای سانچی و برای هزاران هزار اتفاقی که در طول سالها توی ایران افتاده، لبنانیها غمگین شدن؟ آیا بیروت رو به احترام عزای ما خاموش کردن؟ آیا جوونهاشون برای ما غصه خوردن؟ آیا هنرپیشهها و بلاگرهای لبنانی برای ما اشک ریختن؟
مرگ غمانگیزه. جنگ وحشتناکه. کشتار مردم بیگناه غیر انسانیه.
ولی ما خودمون هر روز باید یه گوشه از قلبمون رو نوار سیاه بزنیم بابت فجایعی که دور خودمون رو گرفته.
بیروت، پدر و مادر و خانواده و دوستان زیادی داره.
ماییم که غریب و یتیم هستیم و جز خودمون کسی رو نداریم.