Hiç kimse bir yetişkinle konuşurken, bir çocuğa söylediği sözcükleri kullanmaya cesaret edemez.
"Şunu yapma bunu yapma, günaydın de, ellerini oraya koyma, dik dur, ayağa kalk, yerini ver, buraya gel, git, eve çabuk dön, dersini çalış, ağzını aç, başını eğ, bana bak, ona dokunma, öyle davranamazsın, bu yaşına uygun değil, şunu giy, gülümse, yıkan, ye, kakanı yap, bize her şeyi anlat..."
Bütün bu yaptıklarımızdan sonra çocuklarımızın yüzüne hala nasıl bakabildiğimizi anlayamıyorum. Toplumsal yaşantının başka hiçbir alanında bu ölçüde kaba davranıldığını sanmıyorum.
📚 Çocukluk Felsefesi - Gareth B. Matthews
