«خداوندِ سلام»
🖍بهروز مرادی
این روزها که صدای برخی جنگ‌طلبان آشکارتر به گوش می‌رسد، شایسته است آنها با خداوند قرآن آشناتر شوند:
هُوَ اللَّهُ الَّذِي لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ الْمَلِكُ الْقُدُّوسُ السَّلَامُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَيْمِنُ الْعَزِيزُ الْجَبَّارُ الْمُتَكَبِّرُ ۚ سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا يُشْرِكُونَ (حشر:٢٣)
" اوست خدایی که جز او معبودی نیست. هموست فرمانروای پاک و مقدس، [مظهر] صلح، امنیت‌بخش، محافظت‌کننده و حامی، عزتمندِ شکست‌ناپذیر، جبران‌کننده، باکبریا و باعظمت. مبرا و منزه است از آن شرکی که به او می‌ورزند."
یکی از نام‌های خداوند در این آیه همانا "سلام" است. "سلام" از ریشه‌ی "سَلَمَ" و ازجمله به معنی "صلح" است و نیز "سلامت" و "درود" و "سلام".
از این آیه چنین برمی‌آید که خداوندِ قرآن مظهر صلح است و وجودی گریزنده از جنگ.
او از جنگ پرهیز می‌کند تا صلح برقرار باشد، تا آبادی‌ها به وادی ویرانی اندر نیوفتند، تا جان نوزادان و نونهالان و نوجوانان و جوانان و زنان و مردان تباه نشود، تا عمرها بر باد نیستی نرود، چراکه او آنان را نه به‌خاطرِ جنگ، که برای به‌ثمررساندن پروژه‌ی خلقت‌شان آفریده تا سامان‌های نیک برپا سازند، خیر را تحقق ببخشند و بر آبادی‌ها بیافزایند.
خداوند قرآن مظهر "سلامت" است، یعنی بیماری و نقصان و ناپاکی و ناسلامتی و کمی و کاستی و ضعف و فساد و نادرستی و ناراستی و تباهی و ویرانی در او راه ندارد، بلکه او همه سلامتی است و متعاقباً از انسان همین صلح‌طلبی و سلامتی‌خواهی طلب می‌کند.
می‌خواهد تا انسان جسم و جان و نفس و دل و ذهن و احساس و پندار و گفتار و کردار و وجود خود را به سلامت بدارد و نظام خود را چه به صورت فرد و انسان و چه به صورت جمع و جامعه در سلامتی استوار بدارد و این سلامتی‌های متعدد و متکثر امکان وجود و بقا نیابند مگر در صلح و آرامش.
و خداوند به مخلوقاتش درود و سلام و تحیَّت می‌فرستد و با این کار، آفریده‌های خویش را محترم می‌شمرد و از درِ دوستی و صلح با همگان درمی‌آید، چراکه سلام و درود درِ دوستی است و خود آستان صلح و گشایشِ بابِ مدارا با همه‌ی خلق است.
و انسان جنگ‌افروز و خونریز نه تنها مغضوب فرشتگان است، بلکه با ذات خداوند که مظهر صلح و آرامش و آبادی‌ست، در عداوت به سر می‌برد و براستی او سدی در مقابل خواست پروردگار پروراننده است.
کوتاه سخن اینکه: دل در صلح، به آبادی می‌رسد و انسان در آبادی ره خیر می‌پويد و روان سالم، سلوک پیامبران می‌جوید و جامعه‌ی گریزان از جنگ باده‌ی معنا و معنویت می‌نوشد.
٣٠ مهرماه ١۴٠٣
🌿@drBehrouzMoradi
🖍بهروز مرادی
این روزها که صدای برخی جنگ‌طلبان آشکارتر به گوش می‌رسد، شایسته است آنها با خداوند قرآن آشناتر شوند:
هُوَ اللَّهُ الَّذِي لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ الْمَلِكُ الْقُدُّوسُ السَّلَامُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَيْمِنُ الْعَزِيزُ الْجَبَّارُ الْمُتَكَبِّرُ ۚ سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا يُشْرِكُونَ (حشر:٢٣)
" اوست خدایی که جز او معبودی نیست. هموست فرمانروای پاک و مقدس، [مظهر] صلح، امنیت‌بخش، محافظت‌کننده و حامی، عزتمندِ شکست‌ناپذیر، جبران‌کننده، باکبریا و باعظمت. مبرا و منزه است از آن شرکی که به او می‌ورزند."
یکی از نام‌های خداوند در این آیه همانا "سلام" است. "سلام" از ریشه‌ی "سَلَمَ" و ازجمله به معنی "صلح" است و نیز "سلامت" و "درود" و "سلام".
از این آیه چنین برمی‌آید که خداوندِ قرآن مظهر صلح است و وجودی گریزنده از جنگ.
او از جنگ پرهیز می‌کند تا صلح برقرار باشد، تا آبادی‌ها به وادی ویرانی اندر نیوفتند، تا جان نوزادان و نونهالان و نوجوانان و جوانان و زنان و مردان تباه نشود، تا عمرها بر باد نیستی نرود، چراکه او آنان را نه به‌خاطرِ جنگ، که برای به‌ثمررساندن پروژه‌ی خلقت‌شان آفریده تا سامان‌های نیک برپا سازند، خیر را تحقق ببخشند و بر آبادی‌ها بیافزایند.
خداوند قرآن مظهر "سلامت" است، یعنی بیماری و نقصان و ناپاکی و ناسلامتی و کمی و کاستی و ضعف و فساد و نادرستی و ناراستی و تباهی و ویرانی در او راه ندارد، بلکه او همه سلامتی است و متعاقباً از انسان همین صلح‌طلبی و سلامتی‌خواهی طلب می‌کند.
می‌خواهد تا انسان جسم و جان و نفس و دل و ذهن و احساس و پندار و گفتار و کردار و وجود خود را به سلامت بدارد و نظام خود را چه به صورت فرد و انسان و چه به صورت جمع و جامعه در سلامتی استوار بدارد و این سلامتی‌های متعدد و متکثر امکان وجود و بقا نیابند مگر در صلح و آرامش.
و خداوند به مخلوقاتش درود و سلام و تحیَّت می‌فرستد و با این کار، آفریده‌های خویش را محترم می‌شمرد و از درِ دوستی و صلح با همگان درمی‌آید، چراکه سلام و درود درِ دوستی است و خود آستان صلح و گشایشِ بابِ مدارا با همه‌ی خلق است.
و انسان جنگ‌افروز و خونریز نه تنها مغضوب فرشتگان است، بلکه با ذات خداوند که مظهر صلح و آرامش و آبادی‌ست، در عداوت به سر می‌برد و براستی او سدی در مقابل خواست پروردگار پروراننده است.
کوتاه سخن اینکه: دل در صلح، به آبادی می‌رسد و انسان در آبادی ره خیر می‌پويد و روان سالم، سلوک پیامبران می‌جوید و جامعه‌ی گریزان از جنگ باده‌ی معنا و معنویت می‌نوشد.
٣٠ مهرماه ١۴٠٣
🌿@drBehrouzMoradi
