آبی

آدمیزاد نماها آزارام می‌دهند.

و او تا ابدیت محکوم به سکوت در برابر این آدمیزاد های نادان بود.

به عبارتی دیگر من برای مزدی کار می کنم و متوقعم که بیدرنگ حق خود٫
یعنی عشق و تمجید در ازای عشق دریافت دارم
و در غیر این صورت قادر به دوست داشتن نخواهم بود.

برادران کارامازوف-داستایفسکی

As I walk on down this road
I know I'm not alone
But sometimes I feel no hope
When it gets too dark to see
The light in front of me
I remember what I've seen
I might be lost until I reach the end
But I'll keep moving
With every step I know I'll fall again
But I'll get through it
'Cause when I think I'm about to break
I can see my growth in pain, so
I might be lost but I'll find the fight within.

گذشته را چنگ میزنم
تا آن بخش از روح دیگران را که نباید، از یاد نبرم
اما عزیزکم
گمان نمی‌کنی مشغول زنده به‌ گور کردن خویشم؟

یک سیاه چاله٫
انقدری عمیق بود که دستش نمیرسید خودش را از تاریکی نجات بدهد

شاید فقط باید صبر می‌کرد.

قبل از اینکه عشق و محبوبیت کم رنگ بشه٫
خودم از شرش خلاص میشم.

واقعیتش را بخواهید
دلم برای خود میسوزد
اما چه می‌شود کرد؟

حتی اگر تمام دنیا جار میزدنند که بهترینم٫

هنوز احساس ناکافی بودن میکردم و گمانم این حس پایان ناپذیر بود.

اگر لاشه ی بی جانم را پیدا کردید نهراسید٫
این روز ها بیشتر به غرق شدن فکر میکنم.

و به تدریج به این وضعیت عادت کرده بود.

و اما
تا کی این اندوه بی پایان؟

از کابوس هایم میگویم٫
آنها بدون انزجار این کالبد را ساعت ها در آغوش میگرفتند
و بلاخره پس از مدت ها بازگشتند

ترسی نیست

خواسته شدن و کافی بودن
حس میشود.

چگونه این آدمیزاد ناامید و سیر شده از جان٫
به افراد بیشماری امید می‌دهد؟

خانه ای که گرم نباشد٫
ترک کردنش آسان تر می‌شود .