بانگ آزادی

از توئیتر فریدریش – Telegraph
https://telegra.ph/%D8%A7%D8%B2-%D8%AA%D9%88%D8%A6%DB%8C%D8%AA%D8%B1-%D9%81%D8%B1%DB%8C%D8%AF%D8%B1%DB%8C%D8%B4-03-26

Shahin-Najafi-Ranandegi-dar-Masti.mp3

اجرای زیبا از امین ترانه‌ی #رانندگی_در_مستی از #شاهین_نجفی

💫 بانگ آزادی
🆔 @bange_aazadi

درس گفتارهایی از "هانا آرنت" و "اتین دلابوئتی" در باب توتالیتاریسم(تمامیت‌خواه) و نظام بردگی؛

دیکتاتورِ «توتالیتر» یا تمامیت‌خواه چون یک فاتح بیگانه، تمام منابع غنیِ صنعتی، مادی{معنوی و انسانی} کشورش را به عنوان منبعی بی‌حساب برای غارت، و نیز وسیله‌ای برای تدارکِ گام‌های بعدی خود برای گسترش‌های تجاوزکارانه در نظر گرفته و آنها را تا به آخر به مصرف می‌رساند. این سبک اداره اقتصادی مملکت که به حق «اقتصادِ غارتِ منظم» نام گرفته است، تنها به خاطر یک جنبش، ایدئولوژی یا گروه خاص_و نه ملت_به حیات خود ادامه می‌دهد؛ بنابراین هیچ ملتی هم جز با اِعمال نظارت، قدرت و اتحاد جمعی نمی‌تواند نقطهٔ پایانی بر چپاولگری‌های چنین نظام سیاسی بگذارد.

دیکتاتورِ توتالیتر مانند فاتحِ بیگانه‌ای‌ست که معلوم نیست سروکله‌اش از «کجا» پیدا شده و غارتگری او جز برای حلقه مریدان، هواخواهان و مزدورانش برای هیچکس دیگری سودی در پی ندارد؛ و توزیع منابع مالی(یارانه/کوپن) نه برپایه تقویت اقتصاد کشور یا بهبود سطح معیشت مردم، که تنها به عنوان یک مانور تاکتیکی موقتی به کار گرفته می‌شود تا پوششی بر اعمال تبهکارانه ایشان باشد. واقعیت آنست که رژيم‌های توتالیتر در یک کشور از نظر اقتصادی همان خاصیتی را دارند که یک دسته «ملخ» برای یک مزرعه!

دیکتاتور توتالیتر بر کشورش به سان یک فاتح بیگانه فرمانروائى می‌کند و همین عمل او اوضاع اجتماعی را بیش از پیش وخیم‌تر می‌سازد؛ زیرا در حقیقت او در کشور خود، بیرحمی‌اش را بسیار وحشیانه‌تر از آنچه دیگر فاتحان در کشورهای بیگانه اعمال می‌کنند٬ به کار می‌گیرد. ولی از سویی دیگر هر کس به خوبی می‌داند که «آتش» برخاسته از یک شراره‌ کوچک(دیکتاتور) تا زمانی که چوبی(هواخواه، مزدور یا برده‌) برای سوختن باشد، شعله‌ور و فزاینده خواهد ماند. با این حال، حتی اگر آتش با «آب» خاموش نشود، زمانی که دیگر ماده‌ای برای سوختن نداشته باشد، «خاموش» خواهد شد و دیگر نخواهد سوخت.

بنابراین هرقدر «مستبدان» بیشتر غارت، طمع، تخریب و ویران کنند، تعداد بیشتری از افراد «تسلیم» آنها می‌شوند و به «اطاعت»شان درمی‌آیند و حکام دیکتاتور هم به همان نسبت هولناک‌تر و قدرتمندتر می‌شوند و بیشتر آماده‌ی تارومار و ویرانگری می‌شوند. اما اگر کسی تسلیم‌شان نشود و بی‌هیچ خشونتی صرفاً از آنها اطاعت نکند، سبب می‌شود تا ایشان ناگهان خود را در برابر ملت‌شان بی‌حفاظ، عریان و دست‌خالی بینند و به «هیچ» مبدل شوند. درست همانطور که اگر به ریشه‌ یک گیاه، آب و غذا نرسد ساقه‌ها و برگ‌هایش پژمرده و خشک می‌شوند.

https://t.me/bange_aazadi/9527

یه روزی | رها، سامی لو، کوروش
#نوروز_برای_ایران
#نوروز1402

💫 بانگ آزادی
🆔 @bange_aazadi

اون مال منه | احلام
#نوروز_برای_ایران
#نوروز1402

💫 بانگ آزادی
🆔 @bange_aazadi

🎥صحبت های پروفسور محمدهاشم پسران اقتصاددان ایرانی، استاد تمام دانشگاه کمبریج و صاحب کرسی عالی اقتصاد جان الیوت در دانشگاه کالیفرنیا.

پ ن: واقعا این قیمت دلار باور کردنی نیست و نمیشه نسبت بهش بی توجه بود!!!

💫 بانگ آزادی
🆔 @bange_aazadi

This is IRAN
This is IRAN

💫 بانگ آزادی
🆔 @bange_aazadi

بی‌تردید، قضات می‌دانستند که اعتقاد به هیولا بودن آیشمن چقدر آرامش‌بخش است؛ مشکل آیشمن دقیقاً همین بود که افراد زیادی شبیه او بودند که نه منحرف بودند و نه سادیست؛ آن‌ها به شکلی اسفبار و هولناک معمولی بوده و هستند.

📙 آیشمن در اورشلیم
📝 هانا آرنت

"آدولف اتو آیشمن (به آلمانی: Adolf Otto Eichmann) مسئول «اداره امور مربوط به یهودیان» در «اداره اصلی امنیت رایش» بود.[۱] وی که از افسران بلندپایه حزب نازی بود، در جریان جنگ جهانی دوم، دستور فرستادن بسیاری از یهودیان را به «کوره‌های آدم‌سوزی» صادر کرده‌بود.[۲] وی پس از شکست آلمان نازی در جنگ جهانی دوم، موفق شد تا به همراه خانواده‌اش به آرژانتین فرار کند، اما توسط موساد شناسایی شد و توسط یک گروه کماندویی متشکل از افسران موساد و شاباک، ربوده و به اسرائیل آورده شد. وی در دادگاهی در اورشلیم به ۱۵ جرم مختلف که مهم‌ترین آن‌ها «جنایت علیه قوم یهود»، «جنایت علیه بشریت» و «جنایت جنگی در دورهٔ آلمان نازی» بود،[۱] متهم و محکوم شد. وی در سال ۱۹۶۲ میلادی در اسرائیل «اعدام» شد.[۳]

منبع؛ ویکی‌پدیا

ایران مال ماست |  کامیار
#نوروز_برای_ایران
#نوروز1402

💫 بانگ آزادی
🆔 @bange_aazadi

آیا میدانید روی کتیبه کوروش بزرگ چه چیزی نوشته شده است؟
جالبه! با هم ببینیم...

💫 بانگ آزادی
🆔 @bange_aazadi

"دورانی فرا میرسه که تلاش کردن به نظر غیرممکن میاد. یادت باشه. آزادی مفهومی بی‌آلایش ـه. بدون مقدمه و خود به خود رخ میده و حتی کوچیک‌ترین کنش انقلابی سنگرهای ما رو بیش از پیش جلو میبره. روزی فرا میرسه که تمام این نبردها و مبارزات، تمام این لحظات خون‌خواهی، کرانه‌های اقتدار امپراطوری رو فرو می‌ریزه، و اون موقعست که یک ضربه براشون زیادیه. یادت باشه... تلاش کن."
- برگرفته از مانیفستِ کاریس نمیک در سریال اندور

سال نو مبارک.

💫 بانگ آزادی
🆔 @bange_aazadi

قشنگ ترین توصیف رابطه‌های عاشقانه یا رابطه‌های از راه دور، محمود درویش گفته:
"تورا دوست دارم با وجود آنکه تورا به آغوش نکشیدم تو را همیشه نمیبینم دوستت دارم چون برایت نوشتم و برایت خواندم و بخاطرت خندیدم و بخاطر تو تغییر کردم!
تورا دوست دارم در حالی که دور هستی ولی نزدیک ترین به قلبــ🫀ــم!"

💫 بانگ آزادی
🆔 @bange_aazadi

عید را بهانه می‌گیریم برای آن‌که شادی را فراموش نکنیم. بهانه‌ای می‌گیریم برای آن‌که جشن گرفتن را تمرین کنیم، برای روزی که انتقام کودکان و جوانانمان را ستاندیم.
جشن‌ گرفتن را تمرین می‌کنیم تا در طلیعه آزادی پرچمش را برافرازیم.
خانه و خیابان را ما برده‌ایم و پس از آن به گواه تاریخ و تجربه، ولو آن‌که زمان ببرد، همه چیز را خواهیم برد.
گرچه بالا نشسته‌اید اما در سراشیبی سقوط ید، و هرچند در موضع محکومیتیم، در افق پیروزی قرار داریم.

فرق بین وطن پرست و انسان آزاده با یک وطن فروش و برده را باید از اینجا فهمید...!

💫 بانگ آزادی
🆔 @bange_aazadi

بهاره هدایت در نامه‌ای از زندان اوین

«این هشتمین شبِ عیدی‌ست که در زندانِ جمهوری اسلامی هستم، اما ایمانم به پیروزی بیش از هر زمان دیگری‌ست. در لحظات تحویل سالِ نو، پای سفره‌ هفت‌سینِ نصفه‌ونیمه‌ زندان می‌نشینم و یادِ رفتگانِ بی‌برگشتِ امسال را در دلم زنده می‌کنم. یاد مهسا، نیکا، سارینا و سیاوش و ابوالفضل و حمیدرضا. یاد برادرانم خدانور، فریدون محمودی، محسن شکاری، مهدی کرمی، محمد حسینی و مجیدرضا رهنورد. یاد همه‌ ایرانیانی که در حسرت یک زندگی معمولی به خیابان رفتند، اما دست ناپاکِ دشمنانِ «زن، زندگی، آزادی» جان عزیزشان را گرفت.
گردنم افراشته و سَرَم بلند است که هم‌میهنانی اینچنین داشته‌ام. نوروز یادگارِ هم‌سرنوشتیِ کهنِ ما در این پهنه‌ سرزمینی‌ است؛ سرزمینی که تبعیض و ستم و فقدان منزلت انسانی جراحت‌های عمیقی بر چهره‌اش به‌جا گذاشته، و وظیفه‌ی ماست که ایران‌مان را از مدخل همین جراحت‌ها به یاد بیاوریم. در این هشتمین بهار در اسارت، آرزویم این است که این پاره‌های عمرم، چیزی به التیام این زخم‌ها و نجات نهایی ملت ایران علاوه کند. اگر این عمر، سهم من است از دنیا، حاضرم آن‌را یک‌جا بدرقه‌ راه تحقق اراده‌ی ملت کنم؛ بی‌هیچ ملال و شکایتی.
تا قبل از «جنبش مهسا»، کسانی بودند که براندازی را نهایتا ایده‌ای پراکنده در فضایی نامتعیّن می‌پنداشتند که حامل و عاملی در زمین واقعیت ندارد. با جنبش مهسا، «براندازی» نشد، اما این خواسته تعیّن مادی پیدا کرد؛ آن‌هم در گستره‌ای که قابل چشم‌پوشی نبود. هم‌اکنون هم کسانی هستند که براندازی را به واسطه‌ تحلیل‌های اقتصاد سیاسی یا مناسبات بین‌المللی که ماهیتا جبرگرایانه‌اند، بی‌آینده می‌پندارند، در حالی که آن عوامل گرچه واقعی‌اند، اما «بخشی از» واقعیت‌اند- و نیز نه همواره ثابت و نه همواره به کام جمهوری اسلامی‌اند- بخش دیگری از واقعیت که آن‌ها نادیده می‌گیرند، اراده‌ ماست.
سهم ما از واقعیت، اراده‌ای‌ست که می‌ورزیم. حتی اگر این اراده بُرش کوچکی از واقعیت باشد، فضیلتش در این است که حامل حقیقت دوران ماست. و جای ما درونِ همین بُرش از واقعیت است، نه هیچ جای دیگر.
جنبش اخیر هم بخشی از این اراده بود و توانست خطوط تعیین‌کننده و آینده‌ی مورد نظرش را ذیل شعار «زن، زندگی، آزادی» چنان قاطع ترسیم سازد، که تا سال‌ها هیچ نیروی سیاسی‌ای نمی‌تواند از این خطوط سرپیچی کند. چرا که آن مفاهیم، خصلتِ موسس داشتند و بنابراین حیات‌بخشِ آینده‌ی ما خواهند بود.
هم‌اکنون نیز علی‌رغم همه‌ التهاباتِ یک ماه اخیر، وضعیت همان است که بود و آن اینکه جمهوری اسلامی بدل به غیراخلاقی‌ترین عنصر حیات روزمره‌ ایرانیان شده و بقای او نافی بقای ما، فرزندان ما و سرزمین‌مان است. بنابراین منطقِ ایجابِ براندازی کماکان برقرار است. براندازی یک ایده‌ از روی تفنن در پیِ پایه‌گذاری یک هویت سیاسی جدید درونِ منجلابِ مناسباتِ فعلی نیست، اگر به ضرورت خود قائل باشد. برعکس، براندازی مشروعیت خود را از ضرورتش می‌گیرد.
پس چشم از هدف نباید برداشت. موج‌ها می‌آیند و می‌روند. ۹ سال پیش وقتی توافق اولیه‌ برجام منعقد شد، خیلی‌ها از جمله خود من از داخل همین زندان، ناامید از خیابان‌های خاموش شهر، کسل از بیانیه‌های تکراریِ حقوق‌بشری، و مهم‌تر از همه سرخورده از مماشاتِ غرب با حکومت و پدیداری تشنجی بی‌سابقه در منطقه، تصور کردیم می‌شود با این حکومتی که ظاهرا دنیا او را پذیرفته، به سازشی رسید که خیر عمومی را محقق کند. نه، حتی برای خیلی‌هایمان «سازش» هم نبود، بلکه متقاعد شده بودیم که باید نقطه‌ای بیرون از نزاع متمرکز با حکومت یافت و تلاش کردیم از آن نقطه‌ فرضی به سیاست نگاه کنیم؛ هم به اقتضای اخلاق و هم به اقتضای توازن نیروها؛ کار نکرد. گفتیم آن‌ها با این حکومت توافق کردند، ما هم در مدار آن، توافقی فرضی بسازیم و طبق همان عمل کنیم؛ این هم کار نکرد. به زودی هم آن توافق به هم خورد، هم این.
ما به غلط تصور می‌کردیم می‌توان پِی‌جوییِ مستقیمِ فضلیتِ آزادی را وانهاد- یا به تعلیق درآمدنش را نادیده گرفت- و به فضیلت دیگری پرداخت. غافل از اینکه قادر نیستیم کژتابیِ این انتخاب سیاسی و پیامدهای عیانِ آن علیه جان مردم را مهار کنیم. چیزی که به جا ماند، بدنه‌ اجتماعی‌ای بود سرخورده، هم از شکست پروژه‌ سیاسی‌اش و هم نحیف شدنِ موازینِ اخلاقیِ کنشِ سیاسی‌اش.
پس دوباره چشم از هدف نباید برداشت. اگر آزادی می‌خواهیم، مسیر آن از هر میانبری هم که برویم در نهایت به از میان برداشتن جمهوری اسلامی و حذف اسلام سیاسی از ساحت حکمرانی می‌رسد. نباید از نزاع‌ها، عدم توافق‌ها و جدال‌های ناگزیر ناامید شد؛ چه این‌ها در وهله‌ اول حکم پاکوب کردنِ مسیر دشواری را دارد که پیشِ رو داریم. آن‌چه مهم است و آن‌چه در ید اختیار ماست، عزم ما برای آزادی‌ و بازپس‌گیری ایران‌مان است.
زندان اوین- اسفند ۱۴۰۱»

نوروز 1402
📸نقاشی بسیار زیبا و پرمعنی از سیروس یحیی آبادی

💫 بانگ آزادی
🆔 @bange_aazadi

«به هر شهری، مزاری هست»

تدوین: محمد خاکی
نقاشیها: نغمه جاه
موسیقی: دِی مِهر

💫 بانگ آزادی
🆔 @bange_aazadi