نهالِ بهارنارنج

«مهر»

من از زمانی که یادمه درحال مقایسه کردن خودم با دیگران بودم، کلا زندگی رو یه مسابقه میدیدم و میبینم.
دوست دارم توی این مسابقه اول شم دلیلش رو هم واقعا نمیدونم و متاسفانه همیشه هم فکر میکنم از همسن هام، هم ورودی هام، اون جمعی که توش قرار دارم عقبم و اون افراد خیلی موفق تر و پرتلاش تر از منن و خب من بازندم.
با عذاب وجدان زیاد از خواب بیدار میشم، با عذاب وجدان از کمبود وقت میرم سرکار، با عذاب وجدان از کم درس خوندن میخوابم، با عذاب وجدان از نداشتن اطلاعات درباره رندوم ترین موضوع ها خودم رو ساعت ها سرزنش میکنم و با عذاب وجدان تفریحاتم رو یا ساعت هایی رو که با عزیزام میگذرونم رو به خودم کوفت میکنم چون پس ذهنم میگم الان که دارم اینکارارو میکنم قطعا یکی هست که داره بیشتر از من تلاش میکنه، قطعا یکی هست که همسن منه و بهتر از من زندگی رو درک کرده و هزار و یک دلیل دیگه برای اذیت کردن خودم...
خودمم میدونم بیشتر این فکرهای اذیت کننده درست نیست و همه مثل من زندگی رو یه مسابقه نمیدونن و فکر نمیکنن وقتشون داره تموم میشه و کاری نکردن،اونا هیچ وقت کفش منو نپوشیدن و توی جایگاه من نبودن و بالعکس منم در جایگاه اونا نبودم و شرایط اونارو نمیدونم اما همیشه درحال مقایسه کردن خودم با دیگرانم با اینکه میدونم غلطه...

فرهاد میثمی گفت «از آن بیم داریم که در میان این هیاهوها، شخصیت انسانی تو تبدیل به یک عدد شده باشد، حالا چند رقمی‌اش فرق نمی‌کند. اینکه انسان را با تمام ظرفیت روحی‌ اش، با تمام حساسیت‌ هایش، با تمام انسانیت‌هایش، با تمام دغدغه هایش، با تمام خوبی و بدی‌ هایش را تبدیل کنیم به یك عدد و این بشود معیار ارزش‌گذاری، چیزی نیست جز به حقارت کشیدن وجود بشر و مایه‌ی تأسف است. اندیشه سازان هرگز تو را به صورت یک عدد نمی‌بینند. اندیشه سازان هرگز ابعاد بزرگ وجود انسانی تو را با چند رقم معامله نمی‌کنند، خواه آن عدد بزرگ باشد یا کوچک. بدان که ما برای تو به عنوان یک انسان ، بسیار بیشتر از این‌ عددها ارزش قائلیم، بسیار بیشتر از آنکه فکرش را بکنی.» برای تویی که شاید امسال کنکور داشتی و یا قراره داشته باشی ، برای تویی که ممکنه در آینده فرزندت رو در موقعیتی شبیه به خودت ببینی، برای وقتی که فکر می‌کنی همه‌چیز تمام شده در حالی که زمانِ شروع یك راه جدیده.

بعضی وقت‌ها به گذشته‌ی خودت نگاه میکنی و میگی چجوری از پس همه‌ی اینا بر اومدم؟

دوستان محتوای تصویری ببینید، چون از محتوای گفتاری درحال حاضر تهی هستم.

هیچ‌چیز خوشایندتر از این که فهمیدم چطوری قهوه‌‌ی مورد علاقم رو درست کنم نیست😌

تمام زندگیم منتظر بودم. منتظر اینکه قهوه‌م آماده شه، منتظر اینکه چای دم شه، منتظر آدم‌ها بودم منتظر بودم اتوبوس برسه، منتظر بودم کلاس تموم شه، دلت تنگ شه. منتظر بودم برسم خونه، منتظر بودم چیزها بهتر شه، برای هر چیز کوچیک و هر اتفاقی از زندگی منتظر موندم، راستش من بیشتر زندگیم رو منتظر بودم تا یک چیزی اتفاق بیفته. احساس می‌کنم همون اول زندگی یک نفر بهم گفته پنج دیقه همین‌جا بشین، من یکاری دارم الان برمی‌گردم، و من کل زندگیم هنوزم منتظرم.

اون احساساتی که تو این برهه‌ی زندگیت داری تجربه می‌کنی، قطعا آخرین باری نیست که درون تو وجود دارن. نه این بار، بلکه شاید هزاران بار دیگه هم تکرار بشن. شاید الان دردناک باشن، ولی باز هم همیشگی نیستن. از کارهایی که من تو این موقعیت انجام میدم اینه که سعی میکنم حسم رو با کلمات توصیف کنم و بعد مدتی که دوباره اون یادداشت‌ها رو دوباره پیدا میکنم و به منِ گذشته نگاه میکنم، اینکه چقدر همه‌چی رهگذره دوباره برام تکرار میشه و این جالبه.

از کارهایی که خیلی دوست دارم زودتر انجام بدم اینه که عکس‌هایی که می‌گیرم رو تو پینترست آپلود کنم:]

سپهر نمونه کامل انسانیه که عشقش و دوست‌داشتنش رو با چنگ و گاز نشون میده.🙏🏻