علی‌حسین قاضی‌زاده

توماج صالحی به ۶ سال و ۳ ماه حبس محکوم شد.
آنچه که ما از ج.ا. می‌دانیم این است که در چنین مواردی، به کمتر از اعدام، رضایت نمی‌دهد. اما فریاد اعتراض یکدست مردم ایران و نهادها و سیاستمداران غربی، نظام را وادار به عقب‌نشیتی کرد.

درسی که از این ماجرا گرفتیم این است که پیش از صدور حکم، بلوا به پا کنیم. پیش از صدور حکم، جهانیان را به واکنش وا داریم و تا لحظه صدور حکم رهایشان نکنیم تا حکومت گمان نکند که مردم قهرمانان‌شان را از یاد می‌برند.
پس از صدور حکم و تاییدش در تجدید نظر و رفتن زندانی به انفرادی برای اجرای احکام، تلاشها معمولا نتیجه بخش نیست.
اما پیش از صدور حکم اولیه، قصه فرق می‌کند.

مردی در زمستان با تفنگش به شکار گنجشک رفت. از سرمای هوا، اشک چشم و آب بینی‌اش روان بود.
گنجشک به فرزندانش گفت فرار کنید که این مرد برای کشتن‌مان آمده. فرزندانش گفتند ما از این مرد گریان نمی‌ترسیم.
مادر گفت: به چشمانش نگاه نکنید که می‌گرید، به دستانش نگاه کنید که از آن خون می‌چکد.

نخستین واکنش علی خامنه‌ای به فاجعه کوی دانشگاه در ۱۸ تیر ۷۸، اشک بود و زاری و تضرع.
سخنانش که تمام شد، کفتارهایش را فرستاد تا دانشجویان تحصن کرده در دانشگاه تهران را قلع و قمع کنند.

پرونده اصلاح‌طلبی در ساختار نظام جمهوری اسلامی، همانجا بسته شد. هر چند که سالها بعد، باورش کردیم.

انگار همین دیروز بود که خبردار شدیم که تروریستها تا یک قدمی ایران‌اینترنشنال به پیش آمده‌اند. این خبر شوکه کننده برای ما وجه مثبتی هم داشت.

وقتی حکومتی برای خاموش کردن صدای مردم، تا یک قدمی ترور اصحاب یک رسانه تا قلب لندن به پیش می‌آید، دیگر شکی نمی‌ماند که ضربه جای درستی فرود آمده.

‏دیرزمانی است که ما دیگر روزنامه‌نگارانی نشسته در عافیت نیستیم. ما در قلب ماجرا نشسته‌ابم و چشیده‌ایم بخشی از طعم ترس و تهدیدی که مردم در ایران، تجربه‌اش می‌کنند.
‏ما گروگانگیری، تهدید به ترور و قتل حکومتی را در کتابها نخوانده‌ایم، در یک قدمی خود، به چشم دیده‌ایم.
راهی که طی شد، مسیری نیست که از نیمه راه آن بازگردیم.
می‌دانیم روزی می‌رسد که از حکومت وحشت و ترور، جز خاطره‌ای، بر جای نمی‌ماند. آنچه که آن روز بر زبانها جاری می‌شود، تنها حدیث ماندگاری کسانی است که در برابر ظلم و وحشت و ترور، سر خم نکردند.

مدتهاست که در ۳ شبکه اجتماعی توییتر، اینستاگرام و تلگرام، حضور دارم اما در هر ۳ شبکه، محتوای واحدی را به اشتراک می‌گذارم.
حالا که شبکه تردز، به این مجموعه اضافه شده، بنا دارم تا این رویه را تغییر دهم.
از این پس در هر شبکه محتوایی متناسب با همان شبکه منتشر خواهم کرد. جز در مواردی معدود.
تلاش می‌کنم کوتاه‌نویسی در توییتر و استفاده از تصویر در اینستاگرام رعایت شود.
تعداد پستها قطعا کمتر می‌شود و امید دارم تا کیفیت محتوایی که منتشر می‌شود شایسته دوستان ارزشمندی باشد که نوشته‌های من را دنبال می‌کنند.

نیروی دریایی آمریکا از سرقت ۲ نفتکش به دست جمهوری اسلامی، ممانعت کرد.

دوستان قاچاقچی سپاه رفته بودند دزدی دریایی، اما ظاهرا دست خالی برگشتند.
لاتهای کوچه خلوت، این بار به زمین سفت رسیدند.

سارینا امروز هفده ساله می‌شد.
اما دیگر نیست.
آن‌همه شور، آن‌همه عشق، دیگر نیست.

سارینا یکی از هزاران نوجوانی بود که علیه سبک زندگی تحمیلی حکومت شوریده بود و پاسخ خفاشان نشسته بر قدرت به آن کودکی که بسیار فراتر از کودکی‌اش می‌دانست، این بود که امروز در بین ما نباشد.

یک آخوند با یک تابلو در خیابان راه افتاده و شعار می‌دهد که تنها ۲ درصد جامعه مخاف حجاب‌اند.
اگر خودتان باور دارید، حجاب را اختیاری کنید تا ۹۸ درصد جامعه، با رعایت حجاب، اقتدار نظام را به رخ آن ۲ درصد بکشند.

تنها یک روز حجاب را آزاد کنید تا ببینید چند نفرند این مخالفان حجاب.

می‌پرسند آیا می‌شود نیروهای میانه‌رو یک انقلاب را که مطالبه‌ای رادیکال است، نمایندگی کنند؟
نه تنها شدنی است بلکه تنها شانس پیروزی انقلاب در ایران، همین است.
تصور کنید که کسانی چون خلخالی و هادی غفاری، اصلی‌ترین چهره‌های انقلاب ۵۷، بودند و وظیفه سخنگویی آن را بر عهده داشتند. آیا آن انقلاب، هرگز فراگیر می‌شد؟ آیا به نتیجه می‌رسید؟

نه تنها نیروهای افراطی باید از صف نخست انقلاب، کنار گذاشته شوند، بلکه تجربه سالهای پس از انقلاب ۵۷، به ما می‌گوید که این افراد، پس از پیروزی هم نباید میدان‌دار و صاحب منصبهای کلیدی باشند.

تا زمانی که مردم از به حاشیه رفتن این نیروهای افراطی، خاطر جمع نشوند، هرگز در ابعاد میلیونی به خیابان نمی‌آیند و سرنوشت‌شان را به دست مشتی کینه‌جو نمی‌سپارند.

نماز عید قربان مهاجران افغان در ایران نگران‌تان کرده؟
مگر ایرانی‌ها در سراسر جهان مراسم نماز و سینه‌زنی و نوروز و چهارشنبه‌سوری و تیرگان و مهرگان، برگزار نمی‌کنند؟
مگر خیل عظیم ایرانیان به سراسر جهان، مهاجرت و زندگی نمی‌کنند؟ یک مناسک ساده برای دیگران را تحمل نمی‌کنید؟

اگر می‌خواهیم جهان ما را با جمهوری اسلامی قضاوت نکند، ما هم مردم افغانستان را با طالبان قضاوت نکنیم.
به جای ترویج این‌همه نژادپرستی، با این مهاجران، دوستی و رفت و آمد کنید تا با فرهنگ اصیل این مردم و غذاهای لذیذشان آشنا شوید.

یادتان نرفته که بنی‌آدم اعضای یکدیگرند.

مردم فرانسه در واکنش به کشته شدن یک نوجوان به دست پلیس، تا دلتان بخواهد، ماشین پلیس و ساختمانهای دولتی را آتش زدند.
‏نه تروریست لقب گرفتند و نه تجزیه‌طلب.
‏نه چشمی کور شد، نه کسی به گلوله بسته شد، نه کسی از بالای ساختمان خودکشی کرد و نه کسی مورد تجاوز قرار گرفت.

‏هیچ انقلابی با محوریت چپ افراطی یا راست افراطی در ایران، به نتیجه نمی‌رسد.
‏اگر یکی از این ۲ گروه، میدان‌دار انقلاب شدند، بخشهای وسیعی از جامعه، حاضر به مشارکت در آن نمی‌شوند.
‏چرا که تجربه سیاه سالهای نخست پس از انقلاب ۵۷، به ما می‌گوید که وقتی افراطیون میدان‌دار انقلاب باشند، حتی در صورت پیروزی، هیچ عاملی نمی‌تواند ماشین کشتار و انتقام‌گیری آنان را مهار کند.

‏ایران نیازمند انقلابی است که چهره‌های سرشناس آن، نیروهای میانه‌رو و تکنوکراتی باشند که پس از پیروزی هم بتوانند ماشین توسعه ایران را بدون نیاز به یک انتقام‌گیری گسترده، به پیش برانند.
‏چنین انقلابی است که می‌تواند خیل عظیم نخبگان و بخش‌های مختلف مردم را با خود همراه کند.

‏در به حاشیه راندن نیروهای افراطی تردید نکنید. آنها هر انقلابی را عقیم می‌کنند و تنها مسیر بقای جمهوری اسلامی را هموار می‌کنند.

‏فاشیسم بر خرابه‌های جهل می‌روید.
‏جماعت عربده‌کش، توییتی از من در چند ماه گذشته رو کرده‌اند تا به خیال‌شان نشان دهند مواضع امروز من با گذشته تناقض دارد.
‏تشکر می‌کنم. کار من را راحت کردید.

‏این سند گواهی می‌دهد که نقدهای امروز، نشات گرفته از یک دشمنی ازلی و ابدی نیست. نشان می‌دهد که آن روزهایی که رئیس قبیله، جمله‌های زیبا از بر می‌کرد تا تصویری دمکرات به نمایش بگذارد، در حد توان همراهی‌اش هم کردم.
‏این توییت مال روزگاری‌ است که فرد مزبور، از دموکراسی می‌گفت، از باورش به ایرانی متکثر، از پایبندی‌اش به اعلامیه جهانی حقوق بشر. از اینکه دوران حکومت فردی به سر آمده، از اینکه شکل حکومت اهمیتی ندارد و اگر محتوایش، دموکراسی سکولار باشد، شکل حکومت، هر چیزی می‌تواند باشد.
‏اما به طرفه‌العینی، نقابها بر زمین افتاد. به چشم برهم‌زدنی، رئیس قبیله، برگزیده‌ای هبوط کرده از آسمان شد، که کلید نجات ایران، تنها و تنها، در ید بیضای اوست.
‏هنوز چشم‌مان به رشادتهای مردم، در خیابانهای ایران بود، که در خیابانهای فرنگ، تکرار کمیک روزهای سیاه ۵۷، بر روی پرده رفت. باز هم حزب فقط، حزب فلان شد و رهبر فقط فلانی

‏فاشیستها با ساز و دهل نمی‌آیند. آرام و بی‌صدا بذرشان را بر زمین جهل می‌پاشند و به انتظار لحظه‌ای می‌نشینند که حاصل یک عمر مبارزه یک ملت را غارت کنند.

‏هر کس که نپذیرفت سر بر آستان همایونی بساید، لشکر اوباشان، به صفت خیانت مزینش کردند. یکی پنجاه و هفتی شد، دیگری اصلاح‌طلب خاموش. یکی چپی بود و دیگری صادراتی مزدور. لشکر فحاشان و هتاکان، همه را نواختند تا تنها یکی بماند که منزه است و از سلاله پاک خاندان پهلوی.

‏ما هرگز نخواهیم دانست که این لشکر هرزه‌نویس، عاشقان همایونی‌اند یا نیروی سایبری خامنه‌ای، مواجب‌بگیران آلبانی‌اند یا اکانت‌های بیست و چندم مشاور ارشد رئیس قبیله.
‏مهم این است که تفاوتی نمی‌کند. تفاوت نمی‌کند چون رئیس قبیله با آغوش باز پذیرای‌شان‌شده.
‏پذیرفته که در این توهم بماند که خیل عاشقان از او سلطانی مطلقه می‌خواهند که دهان هر منتقدی را ببندد.
‏لشکر اوباش قبیله اما حساب یک چیز را نکرده بودند. آنها نمی‌دانستند نسلی که جمهوری اسلامی را از سر گذرانده، مرعوب عربده‌های هیچ فاشیست دیگری نخواهد شد.

‏بله. توییتی که به آن استناد می‌کنید مال روزگار خداوند رنگین‌کمان بود. مال روزهایی بود که رئیس قبیله می‌خواست عضوی ساده باشد از شورایی متکثر.
‏در این روزهایی که گذشت، بسیاری تلاش کردند تا به او بگویند که مردم ایران، او را محور اجماع اپوزیسیون و فردی بی‌طرف می‌خواستند نه تنها مبارزی برای احیای تخت سلطنت.
‏اما تمام این تلاشها بی‌ثمر بود.

‏در سمت ما اما چیزی تغییر نکرده. هنوز هم ترجیع بند هر میثاق‌مان، سوگند به خداوند رنگین‌کمان است. ما ایرانی می‌خواهیم به وسعت ۸۵ میلیون نفر.
‏ما هرگز مردم ایران را به هزار تکه تقسیم نخواهیم کرد تا تنها یک قبیله، مزین به لقب ایرانگرا باقی بماند.

‏از اینجا بعد، دیگر به تماشا می‌نشینیم. تماشاگر سقوط کسانی می‌شویم که روز‌گاری می‌خواستند بخشی از راه حل نجات ایران باشد، اما خود به مشکلی بر سر راه نجات ایران بدل شدند.
‏ایران اما به پیش می‌رود و چراغ راه ما همانی خواهد بود که کیان ۱۰ ساله یادمان داد:
‏به نام خداوند رنگین کمان

علی خامنه‌ای معترض کسانی شده که در فضای مجازی روی اعصاب مردم راه می‌روند.

‏فرزانه نمی‌داند مهمترین چیزی که روی اعصاب مردم راه می‌رود این است که هر روز از خواب برمی‌خیزند و می‌بینند هنوز علی خامنه‌ای زنده است و در حال ادامه پروژه ویران سازی ایران است.

حتی صلح و عقب‌نشینی واگنر هم هیچ چیز را به عقب بازنمی‌گرداند.
اقتدار آهنین پوتین شکسته شده و روایت او از جنگ اوکراین، بی‌اعتبار شده.
واگنر دیگر ارتشی نخواهد بود که برای روسیه، جانفشانی کند و تنها راه پوتین، انحلال تدریجی واگنر خواهد بود.
واگنر قادر به سرنگونی پوتین نشد اما ضربه‌ای زد که ترمیم شدنی نیست.
شاید فرد دیگری بیاید و کار این اقتدار ترک خورده را تمام کند.

شورش واگنر باز هم به یادمان آورد که دیکتاتورها از جایی ضربه می‌خورند که فکرش را نکرده بودند.

مثل طوفانی که در یک روز به ظاهر آفتابی از راه می‌رسد و همه چیز را نابود می‌کند.
آنوقت دهه‌ها می‌نشینند خاطره تعریف می‌کنند که همه چیز خوب بود و کارمان هم درست بود و مردم هم راضی بودند اما دشمن تحمل آن همه اقتدار را نداشت.

ج.ا. هر چقدر که پایگاه مردمی‌اش را از دست داد، بیشتر به روسیه نزدیک شد. هر چقدر که تقابلش با غرب و اسرائیل جدی‌تر شد، کمکهای علنی‌تری به روسیه ارسال کرد.

در ازای ارسال پهپاد و موشک به روسیه،انتظاری هم وجود داشت.
ج.ا. انتظار دارد که اگر به سرنوشت اسد، مادورو و لوکاشنکو دچار شود، پوتین برای بقای این ج.ا. به یاری‌اش بشتابد.

شورش واگنر می‌تواند خط بطلانی بر این آرزو باشد.
روسیه‌ای که تا گردن در منجلاب فرو رفته، نمی‌تواند ناجی هیچ دیکتاتور دیگری باشد.

آخر و عاقبت مزدور پروری و سفارش آدمکشی به شرکتهای خصوصی، می‌شود گروه واگنر که حالا به جای جنگیدن برای ارتش روسیه، با این ارتش می‌جنگد.
ج.ا. تا دلتان بخواهد از این مزدوران اجاره‌ای دارد که دیر یا زود، همین سرنوشت را برایش رقم خواهند زد.

زاهدان، همچنان قلب تپنده انقلاب ماست.
زاهدان جایی است که نمی‌گذارد، خیزش یک ملت علیه ظلم، رنگ فراموشی بگیرد.

ج.ا. سالهاست که درگیر رقابت دو نهاد اطلاعاتی خود، یعنی وزارت اطلاعات و اطلاعات سپاه است.
نه قادر به ادغام اینهاست و نه می‌تواند آنها را ترغیب به همکاری کند.
علی خامنه‌ای چنان از این وضعیت به تنگ آمده که خطاب به این ۲ نهاد گفت که همکاری شما، مجاهدتی بزرگ است.
حفره‌های اطلاعاتی پدید آمده از این جنگ اطلاعاتی، فرصت بی‌نظیر مخالفان ج.ا. در اعتراضات پیش‌رو است.

یک نماینده مجلس می‌گوید خودروهای چینی، ۱۰ برابر قیمت به مردم فروخته می‌شوند.

رد همین یک قلم را که بگیریم، شبکه‌ای را می‌یابیم که از این رانت عظیم، بی‌سر و صدا بهره‌مند می‌شوند و در هر بزنگاهی که کار این حکومت گره می‌خورد، به یاریش می‌شتابند و برای بقایش تلاش می‌کنند.