از زمان اوج گرفتن نهضت پروتستانتیسم و فروپاشی تدریجی هیمنهی واتیکان و ایجاد کلیساهای ملی، نظامهای پادشاهی با مسیحیت مستقر پیوندی عمیق برقرار کردند. این پیوند خاصه در دو پادشاهی بریتانیا و اسپانیا بسیار مستحکم است. اما با توجه به اینکه اروپای پیشامسیحی یک منطقهی عاری از فرهنگ، تمدن و سنت فکری نبود، قابل توجه و تأمل است که پادشاهیهای اروپایی عموما هیچگاه سودای بازگشت به عصر پیشامسیحی و دوران پاگانیسم را نداشتند. امپراتوری مقتدر روم (تا پیش از فروپاشی بال غربیاش) وارث یک آیین پاگانیستی (چندخدایی) باستانی بود که نظایر آن در میان مردم باستانی بریتانیا (قبل از تسلط رومیان بر بریتانیا) مستند و مشهود است.
گروش بریتانیا به مسیحیت از قرون ششم و هفتم میلادی شروع شد، هنگامی که پاپ گریگوری کبیر مبلغان خود را به بریتانیا فرستاد. در این هنگام انگلستان تحت سیطرهی پادشاهان آنگلوساکسون قرار داشت که در قرن پنجم میلادی موفق شدند رومیان را از بریتانیا بیرون کنند و خودشان قدرت را در دست گیرند. روند گسترش و تثبیت مسیحیت از زمان همین پادشاهان پاگانیستِ آنگلوساکسونی شروع شد. در قرون 10و11، با حملهی وایکینگهای دانمارکی به انگلستان بخشهای دیگری از این منطقه با توسل به زور و قوهی قهریه به مسیحیت گرویدند. بنابراین سلسله پادشاهیهای بریتانیا شاهد گسست از پاگانیسم (آیین باستانی اقوام آنگلوساکسون و اقوام پیش از آنها مانند سلتها) و پذیرش تدریجی مسیحیت وارداتی از خارجِ بریتانیا ـ به واسطهی تبشیر یا جنگ و قوهی قهریه ـ بوده است. با این وجود مسیحیت به بخشی از هویت پادشاهی بریتانیا تبدیل شد و سودای بازگشت به عصر پیشامسیحی بلاموضوع تلقی گشت. از همین رو بود که فیلسوف محافظهکاری مانند ادموند بورک (1797م) از کلیسای ملی انگلستان به شدت دفاع میکرد و انقلاب کبیر فرانسه را به دلیل گسست از سنت مسیحی به باد شدیدترین انتقادها میگرفت[1].
گفتنی است سایر پادشاهیها و امپراتوریهای اروپایی نیز - از پادشاهیهای اسپانیا گرفته تا فرانسه - وضعیتی مشابه داشتند و اغراق نیست اگر تنها نمونهی برجستهی تمنای بازگشت به عهد باستان پیشامسیحی و پاگانیسم آریایی را به دولت رایش سوم (آلمان نازی) و چهرههای برجستهی نازی چون آلفرد روزنبرگ، رودلف هس و هاینریش هیملر (فرمانده اساس) منتسب کنیم.
ـــــــ
ارجاعات:
[1]. بورک، مسیحیتستیزی مندرج در انقلاب فرانسه را به هذیانگویی پس از مستی تشبیه میکرد که از اعماق جهنم بیرون آمده است:
Edmund Burke, Reflections on the revolution in France, p. 77, Yale University Press, 2003
✍️عدنان فلّاحی
https://t.me/AdnanFallahi